Langs het plafond van paviljoen blooming beach scheren sinds kort drie zwarte vogels van geperforeerd plaatmetaal. Voor de leek een soort enorme zwaluwen met pijlstaarten. Voor de kenner, van die vogels met zo’n rode keelzak. De maker ervan zal bij de kustbewoner genoegzaam bekend zijn. 

‘Schrijf jij er anders even een stukkie over,’ verordonneerde hij, ‘maar niet iets dat ik niet meer over straat durf of dat de belasting gaat bellen.’

​Zoals alle wezens uit zijn plaatstalen dierenrijk zitten ook deze vogels anatomisch lekker in hun vel. Razendsnel schieten ze, weliswaar zonder roodschrijnende halskrop, maar toch levensecht door het zwerk.  

Kom, hoe heten ze ook weer?​ ‘Vergatvogels,’ appt hij mij.

​Verhalen betreffende Moret schrijven zichzelf – moeten alleen nog even worden opgeschreven, want hoe handig de kunstenaar zich ook van het gesproken woord mag bedienen, een chimpansee schrijft correcter Nederlands, maar dat is een trap na, omdat ik wel eens jaloers ben op zijn kunst. Stel je voor dat hij ook nog kon schrijven!

- Vincent Bakkum